بنام خداوند زیبایی ها

مقصد : روستای روته -قله آبک -شمشک (13/2/92)

تعداد : ۱۳ نفر از همنوردان

راهنما : آقای هادی احمدی

مدیر برنامه:آقای رحمان رفیقی

گزارش و عکس : آقای جعفرپور

پیامک گروه آوا رو که دریافت کردم نوشته بود، روته ، قله آبک . یاد برنامه ای افتادم که در مهر ماه سال نود به این قله داشتیم.مسیری خشک و از داخل دره ای طولانی که آب باریکه ای در آن جاری بود.و سپس ارتفاع گرفتن در مسیری طولانی تر با سنگ های سست و ریزشی. حس خوبی نداشتم ولی برنامه گروه بود و کاری نمی شد کرد.با این حس در ساعت هشت در روستای روته از ماشین پیاده شدم.

اما هوای ملایم و ابری بهاری و مشاهده رودخانه پر آب این حس منفی را از بین برد و وقتی قدم در مسیر دره گذاشتیم به این نظر آقای احمدی بیشتر پی بردم که هر مسیری را باید در زمان مناسبش کوه پیمایی کرد.دیدن رودخانه پر آب نوید روز خوبی را می داد و در عین حال جدالی خوشایند با آب سرکش. بطوریکه در طول مسیر بیش از بیست بار از عرض رودخانه عبور کردیم و هر بار افتادن یکی در رود و نفوذ آب به داخل کفش ها.

در قسمت هایی از مسیر ،کوه های دو طرف مانند دیواره ای بلند دره رااحاطه کرده و حس عبور از تنگه واشی را تداعی می کرد.ساعت ۵/۹ در محلی مناسب برای صبحانه توقف کردیم .در ادامه دقایقی بعد از حرکت مشاهده کردیم که رودخانه در میان انبوهی از برف مدفون گشته که از شانس ما (امدادهای غیبی)کلنگی آنجا افتاده بود که به کمک آن و توسط آقای احمدی راه برای عبور باز می شد .در دومین توده و به عبارتی تله برفی که تا کف رودخانه حدود چهار متر فاصله داشت هیچ راه گذری نبود که با استفاده از طناب و در دو مرحله این مسیر را فرود آمدیم. که البته چاره ای جز اینکه تا زانو در آب فرو رویم نداشتیم.

در ادامه با ارتفاع گرفتن به دشتی وسیع و سرسبز با چشمه آبی گوارا و در ساعت دو به نطقه ای که مشرف به شمشک می باشد پای می نهیم.برای رسیدن به قله آبک مسیر شمالی را انتخاب می کنیم ومدت دو ساعت با برفکوبی سخت و در بعضی موارد تا کمر در برف فرو رفتن در حالی که تجهیزا تمان برای این شرایط مناسب نیست با پاهای یخ زده به قله میرسیم .

ساعت چهار بعد از ظهر است و درنگ بیشتر در قله جایز نیست .به همین سبب بعد از پنج دقیقه اقدام به بازگشت می کنیم.

در بازگشت برای اینکه زودتر از منطقه برفی خارج شویم سراشیبی را با نشستن بر روی برف و سر خوردن به سمت پایین به انجام میرسانیم که البته در انتهای این مرحله علاوه بر انگشتان پاهایمان هیچ نقطه ای از بدن از آسیب سرما در امان نمانده بود.

بعد از فرود از ارتفاعات وارد جاده خاکی شده و به مدت یک و نیم ساعت به پیاده روی ادامه می دهیم تا به شمشک برسیم.

ساعت شش و نیم است که در شمشک در کنار جاده آتشی روشن کرده و بعد از گرم شده و غذا خوردن سوار مینی بوس می شویم و این چنین یک جمعه مهیج و خاطره انگیز را به خاطره ها می سپاریم.

نمایی از شمشک